στενόκαρπος

ο, Ν

βοτ. θάμνος με άνθη ταγμένα σε μασχαλιαία ή επάκρια σκιάδια τα οποία διαδέχονται επιμήκεις και στενοί θύλακοι.

[ΕΤΥΜΟΛ. Αντιδάνεια λ., πρβλ. αγγλ. stenocarpus (< στενός + καρπός)].